
เพนกวินน้อยรักสวยรักงาม
สวัสดีค่ะเด็กๆ วันนี้ Heartsmom มีนิทานก่อนนอนพร้อมข้อคิดมาฝากเด็กๆเช่นเคยนะคะ เรืื่องนี้มีชื่อว่า เพนกวินน้อยรักสวยรักงาม
ณ ที่แห่งหนึ่ง มีเกาะที่อยู่ห่างไกลออกไป บนเกาะนี้ พื้นดินเป็นน้ำแข็งทั้งหมดมีหิมะตกตลอดทั้งปี มีนกเพนกวินจำนวนมากมายอาศัยอยู่บนเกาะ
ตัวของนกเพนกวินนั้นมีสีดำ ท้องสีขาว เดินโยกไปโยกมาน่ารักมากมาย

ในวันหนึ่ง นกเพนกวินตัวน้อยที่ชื่อเอ็มม่าล้มป่วยลง เธอทั้งปวดหัวและมีไข้ พ่อของเธอใช้หิมะเช็ดหลังให้เธอ ส่วนแม่ของเธอก็ใช้น้ำแข็งโป๊ะที่หน้าผากเพื่อลดไข้ แต่อาการของเอ็มม่าก็ยังไม่ดีขึ้น
วันหนึ่ง คุณยายมาเยี่ยมเพนกวินน้อยที่บ้าน เธอหยิบหมวกสีแดงและผ้าพันคอสีเขียวออกมาแล้วพูดกับเพนกวินน้อยว่า
“เจ้าหลานตัวน้อยของฉัน เธอกำลังไม่สบาย ฉันได้ถักหมวกและผ้าพันคอสีเขียวมาให้เธอ จงสวมมันไว้มันจะทำให้ไข้ของเธอลดลง”
เอ็มม่าได้สวมหมวกและผ้าพันคอ เธอรู้สึกอุ่นไปทั้งตัว ภายในไม่กี่วัน เธอก็หายจากอาการป่วย แต่เพนกวินน้อยเอ็มม่า ไม่ยอมถอดหมวกสีแดงและผ้าพันคอสีเขียวออกจากตัวเลย เมื่อเธอออกจากบ้าน เธอมักถูกห้อมล้อมโดยเพื่อนๆ และเพื่อนของเขาต่างก็พูดว่า
“ดูสิ หมวกที่เอ็มม่าใส่สวยจังเลย”
“นี่นี่ ดูที่ผ้าพันคอของเอ็มม่าสิ เก๋จริงๆ”
“ใช่ๆๆใช้อะไรถักหรอ” เพื่อนๆแย่งกันถามจนเพนกวินน้อย emma ตอบไม่ทัน
“มันเป็นงานถักของคุณยายของฉัน เธอถักด้วยขนสัตว์”
ไม่นานนัก พวกนกเพนกวินกลุ่มใหญ่ก็ตรงมาที่บ้านคุณยายของเอ็มม่า ขอร้องให้คุณยายถักหมวกและผ้าพันคอให้
“ได้ ได้ เด็กๆอย่าส่งเสียงดังถ้าทุกคนชอบฉันจะค่อยๆทำให้นะจ๊ะ”
หลังจากนั้น คุณยายของฉันก็ถักหมวกและผ้าพันคอทุกวัน เหนื่อยจนแทบลุกไม่ขึ้น หลังจากถักไหมพรมเสร็จแล้ว คุณยายก็ไปที่ชายหาดเพื่อเก็บเปลือกหอยหลากสีสันมาทำสร้อยคอให้กับ เด็กๆเพนกกวิน
ในตอนนี้ เพนกวินบางตัวสวมหมวกสีแดง ผ้าพันคอสีเขียว บางตัวสวมสร้อยคอ เดินเล่นไปมากันอย่างมีความสุขบนเกาะ เธอชมฉันฉันชมเธอกันทั้งวัน จนไม่มีใครอยากทำงานอีกต่อไป พอพวกเขาเริ่มหิว ก็ไปขอปลาที่บ้านคุณยายของเอ็มม่ากิน จนปลาที่บ้านคุณยายเริ่มน้อยลงเรื่อยๆ

ในวันหนึ่ง เพนกวินแต่ละตัวต่างก็เข้าแถวเพื่อไปขอปลาที่บ้านของคุณยายเช่นเคย แต่กลับพบว่าห้องว่างเปล่าและไม่มีปลาเหลืออยู่เลย และมีข้อความติดไว้ที่หน้าประตูว่า
“เด็กๆที่รัก ฉันไปเยี่ยมญาติที่เกาะห่างไกล พวกเธอโตแล้ว สามารถจับปลากินเองได้แล้ว หากเธอเอาแต่แต่งตัวสวยทั้งวันเธอจะไม่สามารถดำรงชีวิตอยู่ได้ พวกเธอต้องทำงานนะ เด็กๆ”
เพนกวินตัวน้อยต่างก้มหน้าลงอย่างเข้าใจ พวกเขาถอดหมวก ผ้าพันคอและสร้อยคอ แล้วกลับบ้านไปทำงานช่วยพ่อแม่ และไปที่ชายหาดเพื่อจับปลา ดำรงชีวิตอย่างเดิม
ไม่กี่เดือนต่อมา คุณยายของฉันกลับมาที่เกาะ ก็พบว่าเด็กๆเพนกวินต่างเข้าแถวต้อนรับรอเธออยู่ คุณยายเดินเข้าไปในบ้าน ก็พบว่าที่บ้านเต็มไปด้วยปลา ปลาทั้งหมดนี้ถูกจับโดยเหล่าเพนกวินตัวน้อยน้อย เพื่อตอบแทนคุณยายที่เคยทำหมวกผ้าพันคอให้กับพวกเขา
นิทานเรืื่องนี้สอนให้รู้ว่า คนเราต้องรู้จักพึ่งตัวเองในการหาเลี้ยงชีวิต เพราะไม่มีใครสามารถหาเลี้ยงเราได้ไปตลอดชีวิต
แหล่งอ้างอิง
(นิทานแปลเวปจีน)
