
เรื่อง ม้า Boa ผู้ชนะความพ่ายแพ้
นิทานก่อนนอนช่วยเสริมสร้างการอ่าน และช่วยเสริมสร้างพัฒนาการให้กับเด็กๆเป็นอย่างดี ลองมาอ่านนิทานที่ Heartsmom นำมาฝากกันนะคะ
กาลครั้งหนึ่ง มีม้าตัวหนึ่งชื่อBoa เขาอาศัยอยู่กับพ่อแม่บนทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่
Boa ชอบวิ่งเล่นตามธรรมชาติทันทีที่เขาหัดเดินเขาก็เริ่มวิ่ง เร็วขึ้นและเร็วขึ้น
พ่อบอกเขาว่า “ดูพวกเจ้าสิ ช่างไร้เดียงสาจริงๆ”
และแม่มักจะพูดว่า “ดูลูกของเราสิวิ่งเร็วอย่างกับสายลม”
และทุกคนต่างก็พูดว่า “ไม่มีใครวิ่งได้เร็วเท่าของ Boa ลูกของเราอีกแล้ว”
ในการวิ่งมาราธอนที่จะจัดขึ้นที่ทุ่งใหญ่นี้ นักวิ่งทั้งหมดได้ลงทะเบียนเพื่อเข้าร่วมการแข่งขัน
และ Boaก็เข้าร่วมด้วย

“ดูสิ ว่าขาของฉันแข็งแรงแค่ไหนและฉันมั่นใจว่าฉันต้องได้ที่ 1 แน่นอน” จิงโจ้พูดอย่างภาคภูมิใจ
“เจ้ากระต่ายน้อยของเรามีความยืดหยุ่นแล้ววิ่งเร็วมาก” แชมป์ต้องเป็นของพวกเราแน่ๆ” พวกกระต่ายพูดอย่างภาคภูมิใจ
Boa ไม่พูดอะไร เขาคิดในใจว่าเขาคือนักวิ่งที่เร็วที่สุดในทุ่งหญ้าแห่งนี้ และทุกคนรู้ว่าชัยชนะต้องเป็นของเขาอย่างแน่นอน
พ่อของBoa กำลังยุ่งอยู่กับการทำตู้ใหม่แล้วตู้ใหม่นี้ก็คู่ควรกับรางวัลที่Boa จะคว้ามาในเร็วๆนี้ พ่อของเขาฮัมเพลงอย่างมีความสุขเมื่อนึกถึงเรื่องราวดีๆที่กำลังจะเกิดขึ้น

และแม่ของBoa ก็กำลังยุ่งอยู่กับการเตรียมอาหารอร่อยๆหลายอย่าง ทุกคนจะได้รับเชิญให้มางานเลี้ยงฉลองของฉัน แม่ของฉันยิ้มอย่างมีความหวังเมื่อคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้
เมื่อเพื่อนบ้านและเพื่อนๆของBoaได้ยินว่าเขาจะเข้าร่วมวิ่งมาราธอนด้วย ทุกคนต่างก็มาให้กำลังใจกับเขา
พวกเขาเชื่อว่าBoa จะคว้าแชมป์ได้อย่างแน่นอนจึงเตรียมของขวัญและคำอวยพรไว้ล่วงหน้า
“ ปัง”
เสียงกระสุนดังขึ้นเมื่อเริ่มการแข่งขันและ ผู้เล่นก็รีบวิ่งไป
Boa ออกจากเส้น start ราวกับลูกธนู และเขาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะวิ่งให้เร็วขึ้นและเร็วขึ้น
ท่ามกลางเสียงโห่ร้องเชียร์ของทุกคน และเกมการแข่งขันก็จบลง ทุกคนก็จัดพิธีมอบรางวัลอันยิ่งใหญ่
ผู้เล่นคนที่ 1 2 3 ต่างขึ้นไปบนโพเดียมและคว้าถ้วยรางวัล ทุกคน ล้อมรอบพวกเขาและ เชียร์พวกเขา
“Boa ไม่ได้ขึ้นโพเดียม”
เขาไม่ได้ที่ 1 หรือ 2 หรือแม้แต่อันดับที่ 3
โอ้ว เป็นไปได้อย่างไรที่ Boa ไม่ได้อันดับอะไรเลย
มันน่าผิดหวังจริงๆ
ช่างเป็นข่าวร้ายอะไรเช่นนี้
พ่อของเขามองตู้เล็กๆที่ทำไว้อย่างสวยงาม ด้วยความรู้สึกผิดหวังจริงๆ
แม่ของBoa ก็มองอาหารมื้อใหญ่ที่ทำไว้แล้วร้องไห้ไม่หยุด
หลังจบการแข่งขัน Boa รู้สึกละอายใจและผิดหวังเป็นอย่างมากเขานั่งอยู่คนเดียวริมสระน้ำ
นี่ฉันอายุ 3 ขวบแล้วนะ ช่างไม่ได้เรื่องเอาซะเลย ต่อไปฉันจะไม่วิ่งแข่งอีกแล้ว Boa พูดอย่างเสียใจ
“ทำไมเธอถึงดูไม่มีความสุขเลย” พี่ปลาในบ่อน้ำได้ยินเสียงถอนหายใจของ Boa จึงถามด้วยความเป็นห่วง
“ ฉันวิ่งแข่งในวันนี้แม้แต่อันดับที่ 3 ฉันก็ยังเอามาไม่ได้เลย”
เมื่อกบน้อยได้ยินอย่างนั้นก็กระโดดขึ้นมาถามว่า “แล้วยังไงล่ะ”
ฉันชอบวิ่งมาตั้งแต่เด็กทุกคนคิดว่าฉันจะได้แชมป์ แต่ฉันไม่ได้มาแม้แต่อันดับ 3 ด้วยซ้ำ
น้ำตาแห่งความอัดอั้นตันใจของ Boa ร่วงหล่นลง
เป็ดน้ำที่ว่ายผ่านไปผ่านมา เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ของ Boa ก็หยุดแล้วพูดว่า
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกันล่ะ” การแข่งขันไม่สามารถกำหนดอะไรได้ซักหน่อย ถ้าชอบวิ่งทำไมไม่วิ่งต่อไปล่ะ”
ฉันไม่ได้แม้แต่ที่3 โบอาพูดทั้งน้ำตา
ในเวลานี้ คุณลุงนกฮูกที่เฝ้าดูอยู่ใต้ต้นไม้ อดไม่ได้พูดที่จะพูดออกมาว่า
“ อย่าท้อแท้เลยลูก ฉันเคยบินต่ำและช้ามาก แต่ฉันไม่เคยเลิกบิน เพราะฉันชอบบิน ถึงแม้ว่าฉันจะบินได้ไม่สูงเท่าภูเขาหรือเร็วเท่าลูกธนู แต่ฉันก็สามารถบินได้เร็วที่สุดบนทุ่งหญ้า การบินทำให้ฉันมีความสุขที่สุด ซึ่งนั้นก็เพียงพอแล้ว”
หลังจากที่ได้ยินลุงนกฮูกพูด Boa ก็รู้สึกเศร้าน้อยลง
ในอนาคตฉันจะวิ่งได้เร็วขึ้นมั้ย Boa ยังคงไม่มั่นใจในตัวเอง
ลุงนกฮูกบินไปหาBoa แล้วพูดกับเขาว่า สิ่งที่เธอชอบคือการวิ่ง คงไม่ใช่อันดับการแข่งขันหรอกใช่ไหม เมื่อเธอเลิกยึดติดกับมัน เธอจะรู้คำตอบเอง
เมื่อได้ฟังคำพูดเหล่านี้ “โบอาไม่รู้สึกเสียใจอีกต่อไป เขาลุกขึ้นแล้ววิ่งไปที่พระอาทิตย์ตกดิน เขามีความสุขในการวิ่งอีกครั้ง”
เมื่อพ่อเห็น Boa ที่กำลังมีความสุขในตอนนี้ เขาคิดว่าBoa จะเป็นแชมป์ในใจเขาตลอดไป
และแม่โบว์อาก็คิดว่าการเห็นBoa มีความสุขสำคัญกว่าตำแหน่งแชมป์เสียอีก
ถึงแม้ว่าเพื่อนบ้านหลายคนเมื่อเห็นBoa วิ่ง บางคนบอกว่าเขาวิ่งเร็วกว่าเมื่อก่อนและบ้างก็บอกว่าถึงแม้เขาจะวิ่งเร็วแค่ไหนเขาก็ไม่ใช่แชมป์
แต่ไม่ว่าคนอื่นจะพูดอย่างไร Boa รู้เพียงว่าการวิ่งทำให้เขามีความสุข
เมื่อเวลาผ่านไป ทุกคนลืมการแข่งขันและแชมป์ มีเพียงม้าที่วิ่งเหมือนสายลมชื่อBoa เท่านั้น
ข้อมูลแหล่งที่มา
qigushi.com
